mawiać, podżegać, podbechtywać do czego; w. co za sobą = powodować co, być przyczyną czego, ciągnąć co za sobą; w. wał, mur, rów = wznosić, sypać, kopać, prowadzić; w. ród = wyprowadzać, pochodzić od kogo; w. żywot, w. czas = pędzić, spędzać; w. rozmowę = rozmawiać; w. spór, kłótnię, proces = toczyć; w. wojnę = wojować; w. oczami = rozglądać ś. dokoła, przypatrywać ś. bacznie; w. ś., prowadzić ś. nawzajem; walczyć, pasować ś., brać ś. za łby; powodzić ś., zdarzać ś.
Wieśniacki, Wieśniaczy, należący do wieśniaka, właściwy wieśniakom; wiejski, wioskowy.
Wieśniactwo, tryb życia i obyczaje wieśniaków; zbior., ogół wieśniaków, wieśniacy.
Wieśniaczka, mieszkanka wioski, kobieta, mieszkająca na wsi, włościanka, chłopka; szlachcianka wiejska, ziemianka.
Wieśniaczo, przysł., w sposób właściwy wieśniakom, po wiejsku, po chłopsku.
Wieśniaczy — p. Wieśniacki.
Wieśniak, człowiek, mający na wsi swoją posiadłość, trudniący się rolą, włościanin, mieszkający stale na wsi, kmieć; właściciel majątku ziemskiego, obywatel, szlachcic, ziemianin, rolnik.
Wieśny, odnoszący ś. do wsi a. do życia wiejskiego, wsi właściwy, wioskowy.
Wietek, motyl z rodziny bielinków, z podrzędu dniowców.
Wietnica, izba, gdzie odbywają się wiece, ratusz.
Wietnik, skorupiak krytodychawkowy, długoogoniasty, przegięty.
Wietrzeć, ulegać częściowemu rozkładowi chemicznemu wskutek działania powietrza; tracić na wadze wskutek ulatniania ś. niektórych cząstek.
Wietrzenie, rzecz, od Wietrzyć; w. skał, minerałów = rozkładanie ś. ich i rozpadanie pod wpływem powietrza, wody i gazów.
Wietrznia, miejsce, wystawione na prądy powietrzne, miejsce przewiewne pod dachem.
Wietrznica, trąba powietrzna; kobieta płocha, lekkomyślna, pusta, trzpiotka; roślina — p. Zawilec.
Wietrznie, Wietrzno, przysł., gdy wiatr wieje, chłodnawo, przewiewnie; jak wietrznik, jak lekkoduch; lekkomyślnie.
Wietrznik, pędziwiatr, lekkomyślnik, trzpiot; lekkoduch; w kopalni, w piecu, w dachu otwór dla przepuszczania powietrza; chorągiewka na dachu, wskazująca kierunek wiatru.
Wietrzno – p. Wietrznie.
Wietrzność, nadmiar wiatrów; lekkomyślność, płochość, trzpiotowatość.
Wietrzny, w którym wieją silne wiatry: dzień w.; mający styczność z wiatrem, poruszany siłą wiatru: młyn w.; ospa w-a = choroba wysypkowa o lekkim przebiegu; ruchomy, jak powietrze, mający charakter wiatru; lekki a. szybki, jak wiatr; przen., płochy, lekkomyślny, pusty; znikomy, nietrwały, przelotny; w. pies = mający dobry węch.
Wietrzyć, wystawiać na działanie wiatru, świeżego powietrza; usuwać zaduch, przewietrzać; węchem śledzić, dochodzić; w. ś., być wystawionym na wiatr; przewietrzać się.
Wietrzyk, mały wiatr.
Wietrzysto, przysł., wietrzno.
Wietrzysty, wietrzny.
Wietszeć — p. Wiotszeć.
Wiew, wianie, ruch, ciąg powietrza, powiew wiatru.
Wiewać — p. Wiać.
Wiewiór, wrzód weneryczny, szankier.
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/264
Ta strona została przepisana.
