Łukowy, przym., od Łuk; światło elektryczne ł-e = łuk świetlny, powstający między końcami dwu elektrodów węglowych; lampa ł-a = lampa elektryczna o takiej budowie (fig.) — p. Elektryczny.
Łuna, blask od ognia, światło, odbite na ścianie, górze, obłokach (ł. pożarna, ł. zachodu); światło, blask; ł. a. ł. zmierzchowa, w astr., jaskrawa zorza, jaka czasem ukazuje ś. w pewnych warunkach atmosferycznych na niebie.
Łup, kawał odłupany, blok; zdobycz z rabunku, grabież; korzyść, plon, przen., ofiara, pastwa (stał ś. ł-em zbrodni); ł-y, ozdoba na frontoA nie budowli, złożona z malowniczo ułożonych tarczy, hełmu i broni (f.).
Łup! ł.! cup! a. łupu! cupu! wykrzyk., oznaczający jedno a. powtarzające się uderzenie.
Łupa, duży kawał, bryła; szczapa drzewa, polano; kawał żelaza surowca; człowiek patrzący zezem.
Łupacz, ten, co rąbie drzewo; rodzaj ryby morskiej (fig.).
Łupać, rozbijać na kilka kawałków, rozrąbywać, rąbać; ł. drwa, rozszczepywać, szczepać; ł. kamienie, skałę = rozbijać na kawałki, odłupywać kawałki; kłóć, sprawiać ból jakby od darcia (łupie ząb, łupie po kościach); ćwiertować, płatać, rozdzierać (wilk łupie barana = pożera); ł. ś., dać ś. łupać, rozszczepywać (drzewo dobrze się łupie).
Łupak, pieniądz miedziany, miedziak.
Łupanica, odłam, bryła odłupana.
Łupanie, rozrąbywanie, odbijanie kawałkami; darcie, łamanie w kościach.
Łupek, w min., nazwa ogólna niektórych skał, złożonych z różnych warstw o słabej spójności, dających ś. łatwo łupać (ł. gliniany, litograficzny, szlifierski, djabasowy albo grafit, amfibolit, djorytowy a. djoryt i t. d.).
Łupiący się, łamliwy, dający ś. łatwo łupać; łupliwy, łuszczący ś. obłażący z kory; rwący (ból ł.).
Łupić, drzewa a. zwierzęta obdzierać ze skóry, łuskać, łuszczyć; przen., napadać, rabować, obdzierać, grabić, ogołacać, wyzyskiwać; uderzać, bić, łoić (ł. kogo kijem); wytrzeszczać (ł. oczy); ł. ś. (o drzewie) obłazić z kory, drzeć ś. (o innych przedmiotach, szczepać ś.); obdzierać ś., rabować ś., wyzyskiwać ś., ogrywać ś. nawzajem; bić ś., łoić ś.
Łupień, bicie, cięgi, razy.
Łupiestwo, napadanie, rabunek, zdzierstwo, grabież, łupienie, łupież.
Łupież, skóra, zdarta ze zwierzęcia, futro; kora, odarta z drzewa; łupiestwo, grabież, rabunek; zdobycz myśliwska, plon, łup; strup, skorupa; łuska na oczach; łuszczące ś. kawałki naskórka we włosach; wysypka, połączona z łuszczeniem naskórka.
Łupieżca, Łupieżnik, zdzierca, rabuś, rozbójnik.
Łupieżczy, przym. od Łupieżca (napad ł.).
Łupieżny, przym. od Łupież; napadający w celu grabieży, łupiestwa, rozbójniczy.
Łupieżyć, zajmować ś. łupiestwem, rabować.
Łupikufel, pijak.
Łupina, skórka pokrywająca korzeń nasienny w jarzynach (kartofle w ł-ach); miękka a. twarda skórka, pokrywająca owoce (ł. orzecha = skorupka); łuska, łuszczyna; w bot., nasiennik a. o-
