Koadjutor, łć., prałat, dodany do pomocy arcybiskupowi lub biskupowi; sufragan.
Koafiura, fr., układ włosów, sposób uczesania włosów, fryzura.
Koagulacja, krzepnienie, tężenie, ścinanie ś. płynów.
Koala, zwierzę ssące z rzędu workowatych (fig.).
Koalescencja, łć., zrośnięcie ś., ścisłe połączenie.
Koalicja, łć., związek, połączenie ś. stronnictw politycznych lub państw w jakim określonym celu; sojusz, przymierze.
Koalizować ś., fr., sprzymierzać się.
Kobalt, nm., pierwiastek chemiczny, metal o barwie stalowej lub czerwonej; rodzaj barwy błękitnej.
Kobczyk, ukr., ptak drapieżny dzienny z rodziny sokołów.
Kobiałka, nm., rodzaj podłużnego pudełka, używanego przez włościan, plecionego z łyka, złożonego z dwóch połów jednakiej głębokości, wchodzących jedna w drugą; koszyk pleciony z łyka (fig.) (zdr. Kobiałeczka).
Kobiec, rodzaj sieci na ptaki — p. Kobuz.
Kobieciarz, człowiek, zbytnio lubiący kobiety, myślący ciągle o kobietach.
Kobiecina, dobra, sympatyczna kobieta; biedna kobieta.
Kobiecinka, miła kobieta.
Kobiecość, właściwości duchowe kobiety.
Kobiecy, dotyczący kobiet, właściwy kobietom, niewieści; po kobiecemu, jak kobiety.
Kobierczyk, zdr. od Kobierzec.
Kobierzec, przykrycie, tkane sposobem dywanowym do nakrycia stołów, ścian, posadzki; dywan; stanąć z kim na k-cu = wziąć z nim ślub, k. kwiatowy = kwietnik, klomb.
Kobieta, osoba płci żeńskiej, niewiasta, białogłowa; żona; najemnica, robotnica.
Kobietka, zdrob. i pieszczotl. od Kobieta.
Kobieźnik — p. Kobzarz.
Kobold, nm., w wierzeniach ludu niemieckiego istota nadprzyrodzona: duch gór w postaci karła, pilnujący skarbów w górach; gnom, krasnoludek.
Kobra, hiszp., gatunek węża jadowitego (fig.); kamień wężowy (t. j. kość palona właściwym sposobem), jako lekarstwo przeciw ukąszeniu węża albo żmii.
Kobuz, Kobus, ptak drapieżny dzienny z rodziny sokołów (fig.); przen., donosiciel, szpieg.
Kobuzi, przym. od Kobuz.
Kobylarz, zajmujący ś. zdzieraniem skóry ze zdechłych koni.
Kobyli, przym. od Kobyła.
Kobylica, przyrząd drewniany w kształcie konia do gimnastyki, kobyła, kobyłka (fig.); belka na 4 nogach do podparcia pomostu.
Kobylina, licha, nędzna kobyła; mięso kobyle, konina.
Kobyła, samica konia, klacz; rodzaj ławki, na której skazanemu wymierzają chłostę; pogrdl. kobieta wielka, ociężała; coś dużego, ważnego, trudnego; w siodl., przyrząd drewniany do przytrzymywania skóry w czasie szycia (zdr. Kobyłka).
Kobyłka, zdr. od Kobyła — p. Kobylica; podstawek na skrzypcach, na którym struny są rozpięte; k. = uszko haftki, pętli; k. cz. skoczek, owad półpokrywy, spokrewniony z piewikiem.
