Karma, hind., w buddyzmie: stan duszy, wynikający z wcieleń poprzednich.
Karmanjola, fr., śpiew i taniec najpierw sabaudzki, a później rewolucyjny francuski.
Karmazerować, nm. — p. Karmuazować.
Karmazyn, ar., kolor ciemnoczerwony, szkarłatny; szlachcic polski starożytnego rodu, który ubierał ś. w suknię barwy karmazynowej; pan z panów.
Karmazynka, ar., rodzaj motyla.
Karmel, Karamel, fr., masa cukrowa stężała, służy do barwienia wódek, sosów i wyrabiania ozdób na tortach, tacach z ciastkami itp.
Karmelek, fr., cukier stopiony, w małą tabliczkę ulany, z dodaniem koloru i smaku: żart., żelazne k-i = uderzenia linją po ręku w dawnych szkołach; przen., przykrość, cierpka wymówka, dokuczanie.
Karmelita, Karmelitka, zakonnik, zakonnica reguły św. Teresy (fig.).
Karmelitański, przym. od Karmelita.
Karmelkowy, fr., przym. od Karmelek; przen., przesadnie słodki, ckliwy, pochlebny; k. wiersz, krótki wierszyk, jakie dawniej drukowano na papierkach do owijania karmelków; przen., wiersz gładki, ale bez natchnienia poetyckiego; k. poeta = piszący wiersze k-e.
Karmia, Karm, Karma, pokarm, pożywienie, żywność, strawa, szczególnie dla zwierząt; pasza.
Karmiciel (forma ż. Karmicielka), ten, co karmi; żywi.
Karmić, żywić, dawać jeść i pić, posilać, paść (o zwierzętach); k. = dawać ssać, żywić własnym mlekiem (o dzieciach); zwierzęta tuczyć (zwierzęta domowe); przen., podtrzymywać, podsycać, żywić, podniecać, napełniać, przejmować (k. żalem, marzeniami); k. szpakami = uczyć chytrości, przebiegłości; szpakami karmiony = chytry, przebiegły; k. ś., jeść, posilać ś., żywić ś.; paść ś., żerować (o zwierzętach); przejmować się, myśleć.
Karmik, bot., roślina z rodziny lepnicowatych (fig.).
Karmin, hind., barwnik czerwony, otrzymywany z koszenili.
Karmnik, chlewek, w którym tuczą wieprze; obórka do tuczenia wołów; kojec do tuczenia drobiu; wieprz utuczony, karmny, świnia karmna, tuczona do zabicia; k. a. karmik, roślina z rodziny mokrzycowatych.
Karmny, karmiony, tuczony.
Karmuazować, nm., w jubilerstwie: otaczać kamień drogi kamykami mniejszemi.
Karnacja, łć., w malarstwie: oddanie barwy skóry, koloryt ciała ludzkiego; cera, płeć.
Karnalit, gr., nawóz kopalny, zawierający potas.
Karnawał, wł., zapusty, czas zimowych zabaw, trwający od Nowego Koku do Popielca.
Karnawałować, wł., bawić się podczas trwania karnawału, dużo tańczyć; hulać.
Karnecik, fr., zdr. od Karnet.
Karnes, fr., wazka listwa, mająca w przecięciu kształt litery S, zdobiąca gzymsy; gzymsik o kilku kondygnacjach (fig.); rodzaj hebla; żelazko do wybijania dziurek.
Karnet, fr., książeczka notatkowa; notatnik, w którym dama na balu zapisuje sobie kolej tańców i tancerzy (zdr. od Karnecik).
