Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/519

 Karbolizować, łć., zaprawiać kwasem karbolowym; k-na wata = nasycona karbolem służy do opatrunków chirurgicznych.

 Karbolowy, łć., przym. od Karbol; woda k-a = roztwór kwasu karbolowego, jako środek dezynfekcyjny i do opatrywania ran.

 Karbonada, fr., pieczeń wołowa, szpikowana szynką, słoninką i sardelami; kotlet wieprzowy osmażany.

 Karbonar, Karbonarjusz, wł., dosł. węglarz; członek tajnego stowarzyszenia politycznego we Włoszech, walczącego o wolność polityczną i religijną (1819—1820).

 Karbonat, łć., czarna odmiana djamentu, sól kwasu węglanego.

 Karboniczny, łć., węglowy.

 Karbonit, łć., materjał wybubuchowy z nitrobenzolu, celulozy i saletry.

 Karbonizacja, łć., zamienianie na węgiel, zwęglanie.

 Karbonizowanie, łć., oczyszczanie wełny lub starych wełnianych wyrobów od domieszek lnu i bawełny, w celu ponownej jej przeróbki.

 Karborundum, łć., otrzymywana z węgla i krzemu masa bardzo twarda.

 Karbować, nm., robić karby, nacięcia, narzynać; przen., marszczyć, fałdować, notować, zapisywać (k. w pamięci = zapamiętywać).

 Karbowaniec, nm., żart., rubel.

 Karbownica, nm., żelazko do karbowania, fałdowania, marszczenia bielizny; laska z karbami; ręczna maglownica; żona karbowego.

 Karbownik, nm. — p. Karbowy; dawna nazwa towarzysza rzemieślniczego.

 Karbowy, nm., przym. od Karb; rzecz., k. a. karbownik, w gospodarstwie wiejskiem dozorca, ekonom, dawniej podstarości.

 Karbunkuł, łć., niebezpieczny wrzód zaraźliwy, węglik; iskrzyk, wyjątkowo piękny i wielki rubin lub granat szlachetny.

 Karburator, łć., przyrząd w motorze lotniczym, w którym miesza ś. paliwo płynne lub gazowe z powietrzem, by w stanie gazowym weszło do cylindra.

 Karburyzacja, łć., zmieszanie gazu palnego z parą węglowodoru dla podniesienia światła płomienia.

 Karcer, Karceres, łć., areszt w zakładach naukowych.

 Karceracja, łć., uwięzienie.

 Karciany, gr., dotyczący kart do gry, do użytku graczy.

 Karciarz, gr., namiętny gracz w karty; szuler.

 Karcić, napominać, karać wymówką, powściągać, ukrócać, hamować.

 Karcięta (-ąt). blp., żart., karty do grania (ciąć w k-a = ogrywać ś.).

 Karcynologja, gr., część zoologji dotycząca skorupiaków.

 Karcz, korzeń i odziemek pozostały po drzewie ściętym — p. Karpa.

 Karczek, zdr. od Kark; część sukni przylegająca do obojczyków i ramion, do pleców, od której idą fałdy; część tylna kapelusza albo czepka dawnej mody, przykrywająca szyję; część mięsa cielęcego od karku.

 Karczemny, przym. od Karczma; przen., nieprzyzwoity, grubijański, ordynarny.

 Karczma, gospoda, austerja, oberża, dom zajezdny, zajazd, szynkownia; jak w k-ie = pełno hałasu, wrzawy; dom, jak żydowska k-a = stojąca dla wszystkich otworem; k. gore = zabawa dziecięca (zdr. Karczemka, zgr. Karczmisko).

 Karczmarz, gospodarz karczmy, oberżysta, szynkarz (forma żeńs. Karczmarka, Karczmareczka).