Kant, nm., krawędź, brzeg, róg; puszczać k-em = traktować byle jak, puszczać mimo uszu.
Kant, łć., śpiew kościelny, wogóle: śpiew, pieśń.
Kantak, Kantówka, nm., belka kanciasta, bal, drąg z hakiem do przewracania kloców drzewa.
Kantalupa, wł., bot., płaska, żebrowana odmiana melonu a. ogórka (fig.).
Kantar, tur., uździenica bez wędzidła, uzda do zaczepienia lejców i utwierdzenia wędzidła, wędzidło (fig.).
Kantaryda, gr., mucha hiszpańs., chrząszcz, z którego po wysuszeniu go i sproszkowaniu wyrabiają wezykatorję (fig.).
Kantarzej, ukr., urzędnik wojskowy na Zaporożu, czuwający nad miarami i wagami, pilnujący poboru dochodów.
Kantata, wł., utwór muzyczny o nastroju poważnym, zwykle okolicznościowy, przeznaczony do śpiewu chóralnego z towarzyszeniem instrumentów.
Kantate, łć., czwarta niedziela po Wielkiej Nocy.
Kanton, fr., okrąg; prowincja, należąca do związku państwowego (k-y szwajcarskie); leże wojskowe, kwaterunek; zaciąg do wojska, konskrypcja.
Kantonista, fr., rekrut, wychowany w wojsku, oddany tam, jako sierota a. ubogi.
Kantonować, fr., kwaterować, przebywać na leżach; werbować żołnierzy, wybierać rekruta.
Kantopić, białor., bić, tłuc, uciskać, dręczyć.
Kantopory, łć., suche dni, czas w końcu września, gdy sieją żyto.
Kantor, łć., śpiewak kościelny; przewodniczący w chórze; organista i nauczyciel w gminach ewangielickich.
Kantor, fr., kancelarja kupiecka; biuro fabryki, banku i t. p.; duży stół w sklepie, za którym stoją sprzedający; duży stół na papiery, dotyczące interesów; biuro, biurko.
Kantorat, łć., szkółka początkowa ewangielicka.
Kantorek, fr., biurko.
Kantorowe, fr., blm., opłata za nastręczenie służącego a. służącej, wnoszona w kantorze najmu służących.
Kantorzysta a. Kantorowicz, fr., pogardl., nazwa, dawana młodym pracownikom w kantorze handlowym albo bankierskim.
Kantować, nm., ścinać na kant, nadawać kant, obracać belkę, cegłę na inny bok; skuwać brzegi; k. ś., przechylać ś. na bok.
Kantowaty, nm., posiadający kanty, w kanty rznięty.
Kantówka, Kancik, nm., linijka kanciasta o 4 bokach równej szerokości; strzelba, mająca graniaste wnętrze lufy; lufa kanciasta; gatunek jabłoni.
Kantyczki, łć., zbiór nabożnych pieśni ludowych, a zwłaszcza kolęd.
Kantyk, łć., śpiew, szczególnie nabożny, pieśń.
Kantylena, łć., piosnka, utwór poetyczny treści miłosnej, romanca.
Kantyna, fr., garkuchnia żołnierska, bufet, jadalnia dla robotników przy fabryce, buda markietanki; flaszka podróżna, puzdro na ozdobne flaszki z likworami (fig.).
Kantynierka, fr., sprzedająca w kantynie, markietanka.
