Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/1016

Żaglolotny, lecący pod żaglem (okręt Ż.).

Żagwica, p. Żegawka.

Żagwisty, pełen żagwi, zapalny.

Żak, 1) literat, sawant; 2) mała sieć rybna postać niewodu; 3) plondrowanie, rabunek (Tatarzyn rzucił się do żaku); 4) kleryk, rybałt.

Żakować, plondrować, rabować.

Żakuła, klecha; bakałarz.

Żalej, bardziej żal.

Żali, azali, czy. Żalić, 1) napełniać żalem (Ż. komu serce); 2) boleć; Ż. się, 1) Ż. się czego = litować się nad czem; 2) żal się Boże = szkoda, nie warto (żal się, Boże, że nam co dobrego z nieba spada, ponieważ takiego klejnotu poszanować nie umiemy.

Żalnik, cmentarz.

Żaluzja, zelus, zazdrość, niepokój o cnotę którego z pary małżeńskiej (wzbudziła w mojej żonie żaluzję).

Żałoba, skarga, zaskarżenie, zażalenie (uczynić żałobę na kogo przed kim; przynieść, kłaść na kogo żałobę).

Żałobić, nabawiać żalu, zasmucać.

Żałobisty, żałobny (śmierć nas żałobistym worem odzieje).

Żałobliwy, 1) żałosny; 2) skarżący, powodowy (strona żałobliwa w sądzie).

Żałobnica, 1) kobieta w żalu, w smutku będąca; 2) oskarżycielka; 3) list żałobny = skarga (podać żałobnicę).

Żałobnik, 1) ten, co pozostaje w żalu, w smutku; 2) oskarżyciel, powód w procesie.

Żałobny, oskarżający (list Ż., p. Żałobnica).

Żałomsza, msza żałobna; egzekwje.

Żałosny, godzien litości, opłakany.

Żałościen, p. Żałościwy.

Żałościwy, żałościen, żałośliwy, żałosny; pobudzający do żalu.