Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/1017

Żałośliwy, p. Żałościwy.

Żałota, uczucie żalu, żałość.

Żałować, 1) albo żałować się na kogo = wnosić zażalenie, skarżyć się; Ż. się, 1) nie oszczędzać siebie, nie chcieć się narażać, poświęcać (Ż. się dla kogo, dla czego; nie żałują się na śmierć).

Żara, żarza, zorza północna.

Żarciwszy, żarczejszy, żarliwszy.

Żarczejszy, p. Żarciwszy.

Żardki, żartki, żwawy, rwący.

Żarki, p. Żarliwy.

Żarliwiec, człowiek żarliwy.

Żarliwy, 1) albo żarłoczy, żarki, żarławy, żarłoczny, obżarty; 2) żarzący się, pałający (ogień Ż.).

Żarławy, p. Żarliwy.

Żarłoctwo, żarłoczność.

Żarłoczka, kobieta żarłoczna, żarłok.

Żarłoczy, p. Żarliwy.

Żarłok, chciwiec, pożeracz, marnotrawca (Ż. krwi; Turczyn Ż. państw; Ż. majątku ojcowskiego).

Żarnkarz, który robi w żarnach mąkę lub krupy.

Żarnowo, żarna do mielenia.

Żarnowowy, tyczący się żarnowa, młyński.

Żarnówka, rękojeść żarn.

Żarny, pełen żaru, upalny, skwarny (Ż. promień słońca).

Żaropoświetny, przez zorzę północną oświecony.

Żarota, zażartość, żarliwość (z wielkiej żaroty mścił się.

Żarstwa, żerstwo, piasek gruby, żwir.

Żarteczek, p. Żert.

Żartkomówność, wyrywanie się z mową, niewstrzemięźliwość w mówieniu.

Żartkonogi, szybkonogi.

Żartkoskrzydły, mający skrzydła żartkie, chybkie.

Żartomówność, żartobliwy sposób mówienia.