Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/132

życa na twarz wzięła i tak pomalowana bladością stanęła jak upiór, co grozę na żyjących niesie.
 — Oj reta, reta! znowu rządy polskie wracają. Znowu bić będą...
 A krzyk ten uderzył w twarze inne kobiety. Przeraziły się wszystkie żony i kochanki złodziei, zaczęły biec do chat, aby ukryć ukochanych.
 — Znowu bić będą!... Znowu bić będą!...
 Zajęczało...
 Ale tłum zagrodził uciekającym drogę, rozdeptał płacz lamentujących i stanął silny pięścią, nieubłagany...
 Ten i ów chwytał za żerdkę, inni kijasów i pał szukali, lub wydzierali z płotów kołki...
 Wtargnęli gromadą do jakiejś chaty — huknęli — przez chwilę cisza była — ktoś drzwi pośpiesznie podpierał od wewnątrz — runęli na nie plecami, podważyli kołkami — nagle pękły zawiasy — drzwi odskoczyły i padły na ziemię, jak zabite zwierzę.
 Z pod łóżka wyciągnęli bosego człowieka.
 Krew mu z twarzy uciekła, oczy chował przed ludźmi, bo zdało mu się może, że tem