Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/71

dziewanie pojął, napełniło mu duszę mroźnem przerażeniem.
 Więc to tak?!
 Więc to ból tak, i tylko ból przemawia?
 Więc ja ją jeszcze kocham?
 Potworne!
 A jednak...
 A jednak wiedział, że gdyby don przyszła, gdyby spojrzała mu w oczy z cichą, wzywającą prośbą, uśmięchnęła się słodko i łagodnie, na ziemię rzuciłby się przed nią, stopy jej i kolana całował i żebrał, żebrał o miłość.
 — Nie chcę! — krzyczało w nim tysiące głosów dumy — Nie chcę! —
 Postanowił, że dziś jeszcze nieodwołalnie wyjedzie.Obserwuj
 Lecz ból w nim wył; płakała podeptana miłość i splugawiona tęsknota. Krzyczało oszołomione serce, i wzywała duma:
 — Nie poniżaj się! Wyrzuć ją precz z serca, jak się wyrzuca to, co niepotrzebne! Gdybyś był nawet gorszym, niż jesteś, nie godna ona ciebie. Za ból twój serdeczny, niech będzie przeklęta!
 Przeklęta! —
 — Prze pana, to już! —
 — A... a... dobrze. — Staliński podniósł się ciężko, rzucił okiem na Jaśka i spienione, pomęczone konie, uśmiechnął się i powiedział:
 — Dziękuję ci, Jasiek. Jechałeś w takt mojej krwi. —
 Jasiek spojrzał na niego nieco zdziwiony, ale