Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/66

 Zgierski ściskał dłoń Ireny mocniej, mocniej i mocniej.
 — Chryste...— szepnął Staliński, i poczuł, że krew zbiega mu do głowy, że rozsadza mu ją okropnem swem biciem, podczas gdy w sercu czyni się pustka przerażająca, głucha i zimna jak śmierć.
 Wpił palce w marmurowy blat stolika, zagryzł do krwi wargi i patrzał.
 A w miarę, jak patrzał, w miarę, jak podziwiał misterne, tajne pieszczoty rąk Ireny i Zgierskiego, ból wściekły gryzł mu serce, i szyderczy, rozpaczliwy gniew miotał się i wył w duszy:
 — Więc byłem tylko igraszką nocy, która upija jak wiosenne noce księżycowe?...
 Ha!
 Całowałem twe usta, by ci sen twój bardziej rzeczywistym się stawał?
 I dlatego?
 Tylko dlatego?!
 Zemsty! — zawyło w nim nagle tak strasznym bólem, że jęknął głucho; jęk ten go ocudził. Zadzwonił:
 — Płacić! —
 Lecz w chwili, gdy już zapinał futro, wyszli oni troje. Irena zatrzymała się natychmiast, i odpowiedziawszy na jego ukłon wesołem mrugnięciem oczu, zawołała: — Pan tu? Doskonale! Pójdziemy wszyscy do kinematografu! —
 — Wybaczą państwo — skłonił się powtórnie — byłem w mieście za sprawami ojca, i muszę zaraz wracać, ojciec na mnie czeka. —
 Wyszli.