Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/230

 Tłumy poniżyć są zawsze gotowe,
 Że dźwięczy próżno słoneczne orędzie —
 Tobie zaprzeczą me sny purpurowe,
 Sny moje głoszą: Słońcu służyć będzie
 Tak człowiek każdy jak i kwiatek polny.
 Człowiek przyszłości: szlachetny i wolny!
 — Fanatyku...! — uśmiechnął się cicho Karoński.
 A Rudzki myślał dalej:
 Dlaczegóż ludzie mają być źli, jeśli ja do nich, przychodzę z sercem ufnem i kochającem?
 Jeżeli los szyderczy zdarzeniami życiowemi mnie niszczy, to mam to przypisywać ludziom? Jeżeli dusza moja wiosnę im śpiewa i radość, wiarę i wesele, czyż zapłacą mi za to wzgardą, mściwością, i plugawym czynem?
 Nikomu nic złego nie czyniąc, czyż obudzę w bliźnim zło?
 — Tak — uśmiechnął się znowu Karoński — gdyby ludzie myśleli, wierzyli i czynili tak, jak chcesz młodzieńcze, nie byłoby ludzi złych. Ale światem rządzi żądza panowania, złota, potęgi, samozadowolenie, i duma, a raczej pycha złudnie piękna, chciwa, przewrotna, i tak podstępna jak prawie każda kobieta. —
 — Kobieta... — powtórzył sennie Rudzki — miłość i kobieta. To przecież są rzeczy cudowne. —
 — Podobno, podobno, młodzieńcze — Karoński odwrócił głowę, by ukryć przed nim uśmiech ironiczny — podobno, podobno — powtórzył jeszcze, a potem dodał z tłumioną goryczą. — Ale to także dobrze. Będziesz pan wkrótce bardzo sławnym, a że