Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/227

świetlistego, który był synem słonecznej młodości, wolnej, swobodnej jak wiatr.
 A dziś?
 Dziś jest już przecie niewolnikiem. Miłość nieszczęsna spętała mu duszę, i dzisiaj tworzy nie wolną siłą młodości, lecz palącą serca tęsknotą.
 I wie: wszysko, co tworzy, to tworzy przez nią z niej, i dla niej jedynie.
 — No, może teraz pozwoli pan uścisnąć sobie rękę? — obok niego stał Jan Karoński, sławny polski dramaturg, i patrzał weń ciekawie czarnemi, smutnemi oczyma — pan znużony, prawda?
 — O, tak, panie. — Rudzki szybko i ochotnie zwrócił się do niego — może razem wyjdziemy? —
 — Dobrze. —
 Pożegnał się z nowymi znajomymi, uścisnął serdecznie ręce aktorów, i wyszli na ulicę. Noc była wietrzna, chmurna i deszczowa, niebo ponure, zawalone kłębami nieruchomych, posępnych chmur.
 Karoński spojrzał na te chmury, przystanął na mgnienie, i powiedział:
 — Malutkie porównanie: moje ostatnie dzieło jest jako ta noc, pański pierwszy dramat jest jako wiosna. Ja stary. Pan młody. —
 — To znaczy? —
 — Ja zbyt już głęboko spojrzałem w życie, pan jeszcze marzy i wierzy. —
 — Więc życie? —
 — Zabija marzenia. Ale tacy jak pan są na to, by nam dusze rozsłoneczniali, wiosennemi opowieściami. Piękną jest baśń pańska. —
 — Lecz pańskie dzieła nieśmiertelne. —