Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/217

prostował się, uśmiechnął, i powiedział z lekką ironią:
 — Spokojne, grzeczne rozstanie.
 — Tylko?
 — Tylko!
 — A nasza umowa?
 — Requiescat in pace.
 — A ja przyszłam poto, by właśnie zmartwychwstała...
 — Cuda się w naszym wieku już nie dzieją.
 — Miłość czyni cuda.
 — Czyżby pani mnie kochała?
 — Jeszcze... nie...
 — Więc...
 — Więc wszystko ma być skończone dlatego?
 — Wszystko... nie. Lecz szczęście musi być oparte tylko na rzeczywistości.
 — A rzeczywistością?
 — Gra wyobraźni pani, Ireno. Lecz póki serce pani milczy, i ja będę milczał.
 — A gdy się odezwie?
 — Będę słuchał.
 — I więcej nic?
 — Może tak, może nie...— i Staliński opuścił głowę. Nie! nie mógł już patrzeć na nią. Czar jej oczu był taki przemożny! Szept tak kuszący... a serce tak chłodne...
 — Czy mam odprowadzić panią? — zapytał.
 — O nie! Wracam parkiem. Tam są, panie, takie kuszące miejsca, panie...
 — Jest również jedno, które mej krwi trochę pochłonęło, a krew odstrasza, pani...