Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/210

jesteś bardzo młody... Ale to dobrze, to bardzo dobrze. —
 — Albowiem?
 — Młodość siłą. Swobodą. Potęgą. Wiarą nawet. Dla niej świat otworem. Ją niech nie obchodzą i gnębią sentencye i rozumowania, dla niej bowiem życie. —
 — Życie... — powtórzył jak echo Staliński, i znowu popadł w głuche zadumanie.
 Doktór przeszedł pod okno, spojrzał w ciemniejące już powolnym zmierzchem niebo, pogładził brodę, i spojrzał na zegarek:
 — Już czas na mnie — powiedział — więc do miłego widzenia. —
 — Już doktór mi ucieka? —
 — He, he, trzeba. Więc rękę trzeba gimnastykować, jak powiedziałem, jutro można wyjechać na spacer, ale lepiej powozem, a za tydzień przyjedź, drogi filozofie, do mnie na obiad... —
 Staliński ściskał serdecznie dłoń doktora: — Z największą przyjemnością, z największą... —
 Odprowadził go do schodów, prowadzących w przedpokój zamkowy, zamienił jeszcze kilka słów uprzejmych, i wrócił do gabinetu.
 Zapadał zmierzch. Na przeciw okna palił się jeszcze na niebie złoty pas zachodu lecz szarzał coraz szybciej i szybciej, zasypywany nito popiołem lekkim, co by mgła smutna, szeroko rozwłóczona, zesuwał się z głębin nieba cichy, jednotonny a niepokonany.
 W pokój wpełzały długie, ciemne cienie — pierwsze zwiastuny nadchodzącej nocy — snuły się