Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/185

 — Nie. —
 — Napewno? —
 — Napewno. —
 — Więc... więc... więc chciałam... —
 — Cóż? Cóż ty mnie się boisz, Zośka? —
 — Nie... Tylko... —
 — No, co? Powiedz! Przecież nie jestem straszny. —
 — O..! Straszny! Także coś! —
 — Więc? —
 — Tylko... —
 — No, co? —
 — Więc dobrze. Powiem. —
 — Słucham. —
 — Chciałam, żebyś mnie pocałował na znak przymierza — wyrzuciła gwałtownym szeptem.
 Uśmiechnął się. Był to uśmiech cichy i smutny. Rozkazem woli wstrzymał kurcz bolesny, który już się rodził na jego twarzy. Silniej przycisnął ją ramieniem, zniżył głowę i dotknął jej ust wargami. Lecz wtedy Zośka zarzuciła mu ręce na szyję, przywarła doń całem swem młodem, bujnem i gorącem ciałem, i jęła w pocałunku jakgdyby wypijać z ust jego słodycz i rozkosz? siłę? czy zapomnienie? omanienie czy czar?
 Zatoczyli się naraz i w uścisku padli na kanapę. Rudzki doznał nagle uczucia wielkiego zdziwienia. Oto z pocałunku jej, który był dlań w pierwszej chwili przymusem prawie i gwałtem, jęło teraz sączyć się w jego żyły rzeźkie i swobodne ożywienie. Ucisk jej piersi jędrnych i pełnych żaru budził w nim dreszcz nieznany. Wyczuwał wspaniałe