Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/179

 — Wódka jest! —
 Kelner stawiał właśnie tacę z kieliszkami na stole.
 — Wódka jest — powtórzył sennie, i nagle przesunął ręką po czole — poczekajcie, coś mi się klei... — przymknął oczy, poczem rozchylił je rozgorzałe. Śmiech huczał i wzbierał mu w sercu, i cisnął się na usta. Wykrzywił je jakimś dziwacznym uśmiechem, i jął mówić z cicha, lecz głucho, ostro, przejmująco:

 — Wódka jest, chłopcy! Los mi wpędził ducha
 W otchłań pragnienia! Żar mi w sercu bucha!
 Wódka jest, chłopcy! Chcę śmiać się i upić,
 Wypędzić myśli, zapomnienie kupić!
 Śmiać się i bawić! Niechaj świat się wali,
 Niechaj-że w duszy ból jak płomień pali,
 Niechaj się serce z tęsknoty rozpęknie —
 Śmiać się najlepiej! Może się człek zmyli
 I wpośród śmiechu trwogą swą zajęknie
 I wtenczas — w krótkiej jako mgnienie chwili
 Pozna, że lepiej... śmiać się! Ha! ha! Przecie
 Śmiech jeszcze jeden nie zgłupiał na świecie!

 Wódka jest, chłop... —
 Spojrzał nagle na zdziwionych i zaskoczonych, obłędnie rozszerzonemi oczyma, zachłysnął się, zachwiał, i opadł twarzą na marmurowy blat stolika.
 Rzucili się ku niemu wszyscy naraz, — czuł ich poczciwe dłonie na swej obolałej głowie, — słyszał ich wzruszone, drżące niespokojne głosy, chciał podnieść się, uspokoić, lecz mu zbrakło siły. —