Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/159

 — Za wiele? —
 — Za 800 koron. —
 — Jak na dzisiejsze czasy, to doskonale. —
 — Vivaat! —
 — Niech żyje! —
 Porwano go niespodzianie na ręce, i z krzykiem obnoszono po ciasnym pokoju.
 — Czarną kawę stawiam, — krzyknął, uczuwszy, że z nadmiernej wesołości zaczynają go szczypać i potrącać, a kiedy go wreszcie puścili, zakrzyknął wesoło:
 — Pójdziemy wszyscy do Grossa, panowie, do Grossa. Chcę gwaru, muzyki i śmiechu! —
 — Napluć na troski, ha! ha! ha! —
 — Śmiać się to jeszcze uajlepsze! —
 — I tworzyć! —
 — W zimnym pokoju! —
 — Ha, ha! ha! i tylko w bieliźnie! —
 — No, dosyć, dosyć, panowie! —
 — Idziemy! —
 Na ulicy Rudzkiego zatrzymał nieco Sroka, i ująwszy go pod ramię, pytał wolno, z ukrytą ciekawością:
 — Słuchaj! O czem pisałeś? Co za powieść? W jakim byłeś stanie? —
 — W jakim byłem stanie — powtórzył cicho Rudzki i przesunął ręką po czole i oczach — wiesz, to dziwne; ty mi pierwszy zadajesz to pytanie, i jest ono dla mnie zupełnie nowe. Nie starałem się dotąd zrozumieć, w jakim byłem stanie... — umilkł, lecz widocznem było, że myśl jego usilnie pracuje.