Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/138

 — Rączki zmarzły. Czyż można rozgrzać je pocałunkami? —
 — Ah! Rozgrzej pan, do licha! Bo przecież tak długo nie może trwać... — srebrno­‑dżwięczny, wesoły śmiech Ireny rozperlał się w czystem powietrzu, i zagrał nagle w jego sercu niby echo radosnej piosenki. Odsunął jej ręce od swych oczu i pokrywał je gorącymi pocałunkami. Stała przed nim z namiętnym uśmiechem na rozchylonych ustach, i szepnęła po chwili przeciągle, kusząco:
 — A usta ma gorące jak płomień... i oczy też... —
 — Ty... cudna... —
 — A może... —
 — I dziwna... —
 — Na pewno... —
 Przyciągnął nagle jej ręce, przyciągnął tak nagle i silnie, że zachwiała się i opadła bezsilnie na jego kolan
 Z uśmiechem, który go już mógł w piekło zaprowadzić, zarzuciła mu ręce na szyję, przycisnęła się doń namiętnie i śmiała się tym swoim, srebrnym, polotnym śmiechem, który się rozperlał po parku, wracał ledwo, ledwo uchwytnemi echami i serce mu napełniał szałem, rozkoszą, upojeniem.
 Przechylił nagle w tył głowę, zaśmiał się również i zapytał zuchwale:
 — Będziesz moją? —
 — Nie wiem... —
 — Nie kochasz mnie? —
 — Jeszcze nie. Mnie trzeba zdobywać! —
 — Z biczem? —