Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/120

 — To już minęło, minęło. Tylko teraz tak jestem niespokojny... —
 — No, a co, co się stało? —
 Staliński leniwym ruchem sięgnął do kieszeni, i wydobył z niej telegram. Nic nie mówiąc, podał go Zofji.
 „Ojciec pański ciężko zaniemógł. Doktór nie robi nadziei. Proszę przyjechać. Cieński — plenipotent.“
 Pobladła nieco, lecz spojrzawszy na ukochanego pobladła jeszcze bardziej. Oczy Stalińskiego sucho, gorąco błyszczące były jak głuche i martwe. Gdzieś tylko na dnie ich palił się płomyk zły niepokoju i jakgdyby trwogi. Oczy te, z pewnością, widziały coś bardzo, bardzo dalekiego...
 — Jak on ogromnie musi kochać swego ojca — pomyślała nagle.
 Lecz Staliński nie myślał o ojcu...
 — Kiedy jedziesz? —
 Drgnął, jakby obudzony, spojrzał na nią zgoła nieprzytomnemi oczyma i powiedział z trudem i powoli:
 — Nie wiem. Pewno w nocy. Odtelegrafowałem Cieńskiemu: Czy nie lepiej? Jaka choroba? Wezmę specyalistów. Odpowiedzieć zaraz. I czekam. —
 — A dawno wysłałeś ten telegram? —
 — Przed godziną — spojrzał na zegarek i ciężko podniósł się z kanapy — już pójdę.
 Może jest odpowiedź. —
 — Pójdę z tobą. —
 — Nie. Idź lepiej do kawiarni Grossa. Będę tam za pół godziny. W domu tylko powiem służą-