Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/74

I cóż więcej stać się może? A no chyba już nic... To „nic“ pocieszyło mnie.
 Nagle — stało się.
 Józek postąpił parę kroków ku Władkowi. Ten odsunął zlekka ręką stojących przy nim towarzyszów sięgnął po nóż.
 — Cóż? telegrafista? — spytał.
 — A tak — telegrafista.
 — Tak?...
 — A tak...
 W powietrzu zabłysły dwa noże.
 Naraz poczułem, że nogi latają podemną, a z oczu coś ciepłego płynie.
 Nie mogłem zorjentować się, co się dzieje?
 Nastąpiła jakaś przerażająca potęgą chwila.
 Zdawało mi się, że promienna postać Chrystusa spływa, ażeby błogosławić jęczące i pokrzywdzone.
 „Błogosławieni są cierpiący krzywdy, albowiem ich jest Królestwo niebieskie“.
 Janusz stał między dwoma zapaśnikami i trzymał ich za ręce. Blady był, ale natchnienie czoło mu otęczało.
 — Rzućcie to. Błagam was, dobrzy ludzie! Na co wam krew? Hycel jestem. Wszyscy jesteśmy hycle. I ty... i ty... i ja... Wszyscy... A to mało nas jeszcze życie po mordzie pierze, żeby się samym zabijać? O co wam poszło? O nas? My gorsze jeszcze bydło niż wy... No rzuć, no rzuć!... Przyjaciele!... Ot widzicie... hycel jestem.
 Przechylił się nad Józkiem, otoczył jego szyję ra-