Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/72

 — Popamiętasz — dodał jeszcze.
 — Abo ty...
 W ten sposób padły słowa fatalnego wyzwania. U Kłobucha bójka nie mogła mieć miejsca. Tego wzbraniała solidarność gromady... Władek zapłacił pośpiesznie rachunek.
 Wyszliśmy.
 — Rozprawa nożowa — szepnął mi Janusz.
 — Wiem — odparłem.
 Poczułem jednocześnie, że to „wiem“ łzy mi z oczu wyciska. Tu ludzie stoją w imię jakichś zasad z nożami w ręku, a ja tylko „wiem“. I nic więcej... I nawet nie mogę więcej... „Wiem“ tylko i... „wiem“... a później pójdę na śniadanie.
 — A wy lepiej do domu sobie idźcie — rzekł do nas Władek na ulicy.
 — A ty zostaniesz sam? — spytałem.
 — Poczekam na nich.
 — To i my poczekamy — rzekł Janusz.
 — A jak mnie uprzątną, to i was może położą — odparł.
 — Nic... zostaniemy... Razem, to razem.
 Byliśmy pijani, że nogi plątały się pod nami.
 Zdawaliśmy sobie sprawę z położenia, ale jakoś ociężale... „Zatłuką, to zatłuką“.
 — Ej wy! frajerskie łby — rzekł Władek z jakimś strasznym liryzmem.
 Coś mu w oczach zamigotało. Odwrócił się od nas. Zdało się, że coś się pogięło w nim nagle.
 Stał w milczeniu.