Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/71

duszy, bo oczy z tą groźbą jeszcze przyschniętą tłukły się i cofały gdzieś... w głębie przyczajonej zemsty.
 Piliśmy kielich po kielichu. Czuliśmy, że ta „od robaka“ struje nas doszczętnie.
 Kołkowaciały nam już języki, rwały się i twardniały sylaby. Ale co z tego? — gdy w takim stanie przychodziły zwykle najsilniejsze momenty naszych wycieczek.
 — Ej wy, frajery! — mówił Władek. — A to wy nie wiecie, co ten myślał? Myślał, że ja was tu przyprowadził, żeby obłuskać. Do moti chciał ze mną — podzielić się.
 Siedzący najbliżej nas Józek dosłyszał ostatnich słów...
 Obraził go ten brak solidarności... „Jakto? takim frajerom odkrywać jego zamiary?...“
 Przysunął się do ucha Władka i rzekł półgłosem:
 — Pies z twoją motią tańcował, telegrafisto!
 Władek podskoczył.
 — Co? telegrafista? powtórz!
 — A telegrafista...
 Było to najobelżywsze słowo. Telegrafista znaczy to samo, co szpieg, szpicel.
 I znowu stanęły przeciwko sobie dwie najcięższe urazy, dwie groźby... na śmierć i życie.
 Nożowcy patrzeli na siebie z zimną zawziętością, ale z pod tego chłodu szczerzyły się nieprzejednane, ostre pazury zaciekłej zemsty.
 — No, to zapamiętaj! — odsylabizował Władek.
 — Dobra... Zapamiętam... — odparł tamten.