Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/70

 — Wiem.
 — A nie wiesz!
 — A wiem...
 — Tak?
 — A tak!...
 — A może nie?
 — A tak...
 — I wiesz?...
 — Wiem...
 Wmieszał się w całą sprawę gospodarz. Lecz i ten nie wiele mówił. Gromił ich tylko — zdało się — spojrzeniami i rozpędzał niemi od siebie.
 — No, Władek! Józek! co?... no?!... no?!... Władek...
 Ale już i Janusz odzyskał równowagę. Wlazł tam w tę kupę... coś anielskiego było w nim wtedy.
 — Na litość Boską! panowie! O cóż chodzi?
 — A pana nikt nie rusza, to se pan stercz — rozgniewał się szuler.
 — Mnie nikt nie rusza... wiem. Ale mego przyjaciela ruszają.
 — Przyjaciela? — zdziwił się szuler.
 A Władek na to:
 — A tak... wiesz?
 — Tak?
 — A tak.
 Towarzysze odciągali już Józka. Myśmy pociągnęli Władka — uspokoiło się.
 — Pijcie, pies z waszą dolą tańcował, ja teraz stawię — mówił Władek. — Gospodarzu! tej od robaka.
 A robak gryzł go widocznie przez wszystkie otwory