Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/69

 — My także nie plewami — odparł Janusz.
 Wszyscy zaśmiali się.
 Szuler odwrócił się od nas i rzekł:
 — E! pies ich trącał.
 Władek podniósł się z krzesła, aby dać znać gospodarzowi, że go potrzebuje. Nagle jeden z szulerów odsunął krzesło.
 Władek grzmotnął na podłogę całym ciężarem ciała...
 Przy stołach zakipiał śmiech.
 Władek wygramolił się z ziemi. W oczach skakały mu pioruny. Mięśnie trzęsły się i dygotały, niby zżymając i rozżymając twarz.
 — Który to? — ryknął.
 Szulerzy stanęli przy ścianie, przyjmując obronną postawę. Chwila jeszcze, a zmienią się w napastników.
 — A bo co? — spytał wyzywająco sprawca.
 — Co? a bo ty wiesz co?
 Dzika, rozdrażniona groźba wystrzeliła w oczach i głosie.
 Władek mierzył przeciwnika już nie spojrzeniami, lecz całą zbójeckością swej duszy. Z twarzy jego wyglądała krew i zbrodnia.
 Przysunęli się obaj do siebie tak, że niemal opierali się twarzami... Zdało się, że się przeszywają wzajemnie oczami i mordują. Splątała ich i rzuciła przeciw sobie jakaś tajemnica, której bali się wypowiedzieć. Żadnych wyjaśnień!... padały tylko krótkie urywane wyrazy, pełne niezrozumiałego dla nas znaczenia.
 — Wiem?... a wiem.
 — Wiesz?...