Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/67

 Przyjrzał się nam raz i drugi. Uśmiechnął się, spoważniał, znów się uśmiechnął... Po twarzy przebiegły mu zielone błyskawice. Czoło się bruździło, wyginało. Wreszcie się wygładziło... Ogarnął nas spokojnym okiem.
 — Dobrze, chodźcie panowie. Ale gdzie chcecie?
 — Możeby do Kawałka.
 — Kawałek już zamknięty. Wydłubali go...
 — Więc prowadź pan gdziekolwiek.
 — Dobrze... Zaprowadzę panów w samą grandę. Tylko nie bójcie się nic.
 — O myśmy, panie, już chodzili.
 — Tak. Z Lichtą, albo z Gulasem. Co? to nie sztuka.
 — A teraz idziemy z panem.
 — Jakbyś pan wiedział, że ze mną. I powiadam panu: Ot tu, na ten majcher się pierwej nadzieje, psia jego pieska mać, nim panom krzywdę zrobi. Chyba mnie trupem położy.
 Wyjął nóż i, trzymając go w ręku, stał tak groźny, pół natchniony, pół przeklinający.
 Janusz wyciągnął do niego rękę i rzekł:
 — Władek! mów mi po imieniu. Chcę być twoim przyjacielem.
 — A ty, Janusz, cholera jesteś nie człowiek, wiesz? Tybyś samego djabła, draniarzu, za kopyta mógł łapać.
 — Ech wy! wasze chorobne nasienie — dorzucił z jakąś dziwną rzewnością.
 Ujął Janusza pod ramię, mnie z drugiej strony, i tak szliśmy w towarzystwie poznanego przed chwilą nożownika, z pełną ufnością powierzając mu życie.