Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/66

 — Do Kawałka? no, no... to mi dziwno... nie słyszałem... A kiedyż to panowie byliście u tego Kawałka?
 — Niedalej jak miesiąc temu.
 — Miesiąc?... hm... no i tak? we dwuch?... jak teraz?
 — E, nie! zaprowadził nas tam nasz przyjaciel Lichta.
 — Przyjaciel Lichta? Także nie znam... A skądże panowie poznali jakiegoś tam Lichtę?
 — O panie! to już stare dzieje... U Gulasa.
 Nieznajomy zdumiał się na chwilę. Gulas był to zbieg — recydywista z ciężkich robót. Znać Gulasa znaczyło to być albo policją, albo nożowcem. Trudno mu widocznie było zaliczyć nas do którejbądź kategorji.
 — Gulas? — rzekł z dawnym uśmiechem — także nie znam. Ale o co panom właściwie chodzi?... Napić się chcecie?
 — No... i napić.
 — A to proszę...
 Wyciągnął z kieszeni butelkę wódki... Podał Januszowi... Janusz trzasnął butlę o łapy... Korek wraz z lakiem wyskoczył na kilka łokci do góry... To zaimponowało nieznajomemu.
 — Nasze kawalerskie.
 — Nasze.
 — Ale ba... pijemy razem, a nie przedstawiliśmy się sobie.
 — Nazywają mnie Władkiem.
 Wychlaliśmy całą butelkę. Zakąsiliśmy papierosem.
 Władek tracił nieufność do nas.
 — Jakże teraz będzie? Pan nas częstował, my teraz pana musimy...