Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/64

 Poszliśmy na Rycerską...
 Przed sienią siedziało na ziemi pijane nieszczęście... Paliła papierosa i nęciła nas chrypką... Tuż przy samym murze leżało kilka łachmanów... Nie dziw — Noc była letnia... Na odgłos naszych kroków łachmany poruszyły się i zagadały... Wyjrzały z pod chustek twarze...
 — No co?
 — My właściwie — rzekł Janusz — szukamy tu przyjaciela.
 — Głupi na! — zawarczała jedna.
 Łachmany otoczyły nas w koło. Poczęły nas ciągnąć za ręce, nachylać się do naszych twarzy.
 — No, zróbże pan początek.
 Sięgnęliśmy do kieszeni... Zaczęliśmy rozdawać po złotówce — po czterdzieści groszy... „Na początek“...
 Ręce się od nas odsunęły.
 — Dobre i to — rzekła któraś.
 Były zadowolone, ale nie zadziwione. Tam nic nie dziwi. Tylko siedząca jeszcze przed sienią wyciągała rękę i zapraszała:
 — No? może do mnie?
 — Nie! — odparłem...
 Jednocześnie podawałem jej złotówkę...
 — A to po cholerę? — zachrypiała...
 — Nic... tak... pożyczam...
 — A bo to ja pana znam? Dorzuć pan drugą złotówkę i chodź.
 — Nie mogę...
 — No to idź pan na zbity łeb...
 — Masz... oddasz kiedy — mówiłem...