Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Halucynacje.djvu/33

mnie i, gdy Ajry nie było przy mnie, kładła się u mego wezgłowia jak potwór.
 Był to szalony, dziki niemal strach przed św. inkwizycją. A nuż zakonnica znajdzie drogę do Ajry i nauczy ją przeciw mnie spiskować.
 — Dołamią, dołamią do reszty — myślałem.
 Przeczucie moje miało się wkrótce urzeczywistnić. Na korytarzu usłyszałem cichą rozmowę zakonnicy z Ajrą... Zupełnie tak jak wtedy... takie same szepty, które umierający tylko dosłyszy...
 — Na miłość Boską! niechże pani wpłynie... przecie to tydzień, dwa najwyżej.
 — Wszystkiemi siłami, siostro!...
 Zatkałem sobie uszy palcami, bo nie chciałem słuchać dalej tej potwornej rozmowy.
 Tak mnie zastała Ajra... Nie słyszałem nawet jej wejścia...
 — Spisek uknuty? — przesyczałem na przywitanie. Przybladła... oniemiała...
 — No ten... z zakonnicą — szeptałem — będziecie mnie obie męczyły?
 Ajra uśmiechnęła się naraz i mówiła!
 — Cóż to mi szkodziło przyrzec rozfanatyzowanej dewotce? Będąc pewną, że ja za nią spełnię tę misję, przestanie cię sama męczyć... Czy źle zrobiłam?
 I przymilając się, powtarzała z uśmiechem:
 — Cóż źle?... źle?
 — A ty naprawdę nie myślisz o tym? — wyszeptałem z lękiem...
 — Nigdy... ani jednym słowem...