Strona:Ludwik Gallet - Kapitan Czart. Przygody Cyrana de Bergerac.djvu/36

 — Zgoda.
 I Gilberta podeszła do artystycznej trójki. Zaraz też wróżka chwyciła jej rękę.
 — Czytaj z niej śmiało — rzekła margrabianka.—Nie obawiam się swego przeznaczenia. I cóż tam widzisz?
 — Miłość w cieniu; niespodzianka i zawód; zacięta walka; po skończonej walce może szczęście a może — śmierć.
 Gilberta cofnęła rękę.
 — Dziękuję — rzekła krótko.
 — Jest to ciemne, jak starożytna wyrocznia — żartował Cyrano. Teraz do mnie, piękna Sybillo,
 — Życie krótkie, życie płodne, prześladowania i walki.
 — To właśnie, co lubię. Dobrze mówisz, panienko! A koniec jaki?
 — Trudno mi odpowiedzieć na to wyraźnie.
 — Dobre pchnięcie szpady zapewne? Na taką śmierć sumiennie zasłużyłem.
 — Nie, śmierć pańska będzie inna — oświadczyła stanowczo wróżka, przyjrzawszy się ponownie liniom, krzyżującym się na dłoni szlachcica.
 — Zgadzam się i na to. Na ciebie kolej, Rolandzie.
 — To byłoby zbyteczne. Ja żadnej wiary do wróżb nie przykładam,
 — Ja również.. Ale trzeba dać coś zarobić tym biedakom.
 —Prawda,
 I Roland poddał się zkolei badaniom rzekomej czarodziejki.
 — Nie bez powodu wzdragałeś się, panie hrabio — oświadczyła ona głosem poważnym i głębokim. Dłoń pańska jest kartą najdziwaczniej zapisaną.