wał kobiałki lub torby, cały jego zapas podróżny ukrywał się w szarawarów szerokich kieszeniach. Pas rzemienny po nad biodra opasywał kozaka, do którego przytwierdzony był róg potężny wołowy, w krążek zakręcony na zapas prochu, nabijany sztyftami mosiężnemi we wzorki, lub sadzony perłową macicą w centki: torebki ze stron obu, były, jedna na kule a druga na skałki i krzesiwo, tudzież nóż spory na długim łańcuszku mosiężnym, wisiał u pasa: z drugiego boku zatykał kozak łyżkę drewnianą lub mosiężną, którą też chował i w kieszeni: za pas także, na smyczy przez plecy wziętéj, pistolet był wetknięty. Na wierzchu żupanika był kontusik czerkieski z ładunkami, krótki, niespięty, z wylotami i rękawami zarzuconemi na ramiona. Kiedy kozak siedział na koniu, to miał za plecami janczarkę na taśmie, i nahajkę za pasem lub w ręku: burka zwieszona po lewéj stronie, dopełniała stroju kozaka będącego na stojce u pańskiego dworu. Wszelakoż był to strój od parady; powszedniem ubraniem był żupanik sukienny i huńka z kapturem.
Ubior zaś kozaków przydwornych przy boku będących samego dziedzica, jeszcze bywał wytworniejszym. Żupany były ze sukna sajety: miejsce pasa skórzanego z terefelami, brał już lity kosztowny: szarawary również kosztowne z lampasami: kontusz był na wyloty, po szwach bramowany zło-
Strona:Lud ukraiński. T. 2.pdf/219
Ta strona została przepisana.
