bą bitwę. Bitwa ta była zażarta; duch upadły użył całéj swéj mocy, dla odzyskania drogiego daru Boga. Widzi Michał archanioł, że nie może zwyciężyć złego ducha, woła do Boga o pomoc: Boże wesprzyj, bo nie pokonam! Bóg mu na to: uderz go na odlew, na krzyż. Uderzył na krzyż archanioł Michał mieczem ognistym i odciął skrzydła szatanowi, który z rykiem rozpaczy poleciał w czarne upaście otchłani.
Bitwa ta przypomina majestatyczne obrazy poematu Miltona; pod sukienką anielską zapewne rozumiéć należy ową przedziwną piękność, w jaką Bóg przyodział był stworzone przez siebie duchy.
Po upadku aniołów, Bóg stworzył piérwszych naszych rodziców. Bóg piérwszego człowieka stworzywszy, w raju go posadził, a człowiek ten wcale się naturą swą różnił od ludzi dzisiejszych: miał bowiem skórę rogową. Następnie (dodaje podanie) Bóg utworzył temu człowiekowi niewiastę towarzyszkę, a ta była z kwiatu (iz ćwita); lecz Adam niespodobał ją sobie i prosił Boga o drugą, nie tak wątłą a bliższą jego natury.[1] Bóg zatém niewiastę z kwiatu przyjął do siebie, a Adamowi utworzył Ewę: kobiétę z żebra jego wyjętą, tak jak on
- ↑ Rabini w Talmudzie wspominają o piérwszéj Ewie; była to Lilith, która niechcąc poddać prawuBożemu, przez sztukę czarodziejską wzniosła się w powietrze i tam przebywa.
