Strona:Lucy Maud Montgomery - Ania z Wyspy.djvu/166

 — Najlepiej jest oczywiście być zrównoważoną, — przyznała Fila, — ale traci się przez to wiele przyjemności. Co do Olesia i Alfonsa, gdybyś ich znała, zrozumiałabyś, dlaczego tak trudno jest wybierać wśród nich. Obaj są jednakowo ładni.
 — W takim razie znajdź sobie kogoś jeszcze ładniejszego, — podsunęła jej ciotka Jakóbina. — Oto naprzykład ten student ostatniego roku, który ci jest tak oddany, Will Leslie. Ma takie piękne, wielkie, łagodne oczy.
 — Trochę są za wielkie i za łagodne — zupełnie jak u krowy, — rzekła Fila okrutnie.
 — A co sądzisz o Jerzym Parkerze?
 — Nic o nim nie można powiedzieć poza tem, że zawsze wygląda, jakby przed chwilą został nakrochmalony i wyprasowany.
 — Więc Marek Holworthy. Jemu nic nie możesz zarzucić.
 — Nie, on byłby dobry, gdyby nie był ubogi. Muszę wyjść bogato zamąż, ciotko Jakóbino. Majątek i uroda są niezbędnemi kwalifikacjami. Chętnie wyszłabym za Gilberta Blytha, gdyby był bogaty.
 — O, rzeczywiście? — rzekła Ania nieco złośliwie.
 — Niezbyt lubimy tę myśl, chociaż same nie chcemy Gilberta, o nie, — zażartowała Fila. — Ale nie mówmy o rzeczach niemiłych. Kiedyś będę zapewne musiała wyjść zamąż, ale postaram się, póki się da, odsuwać ten przykry dzień.
 — Nie powinnaś wychodzić za człowieka, którego nie kochasz, — rzekła ciotka Jakóbina.
 — Słyszę, że powóz zajechał! Lecę już. Dowidzenia, moje dwie staromodne kobietki!
 Gdy Fila wyszła, ciotka Jakóbina uroczyście spojrzała na Anię.