Dante i Alfieri byli zakochani, licząc zaledwie 9-ty rok życia, Carrou w 8-m roku, Rousseau w 11-m, Byron również w 8-m. Mając lat szesnaście dostał konwulsyj na wiadomość, że ukochana jego wychodzi zą mąż. „O mało nie zabiłem się wtedy, chociaż nie czułem jeszcze pociągu płciowego, pomimo to miłość moja była tak gwałtowną, że nie wiem, czy później kiedy doznałem czegoś podobnego”.
Byron dostał także napadu konwulsyi będąc w teatrze na przedstawieniu Keana (Letourneau. Philosophie des passions 1868 str. 114).
Lorry widział literatów, wpadających w omdlenie przy czytaniu ustępów z Homera.
Malarz Francia umarł z radości, ujrzawszy obraz Rafaela. Ampere tak był wraźliwy na piękności przyrody, że sądził, iż umrze z radości, znalazłszy się na wspaniałym wybrzeżu Genui. Ten sam uczony zostawił w rękopisie opis swej nieszczęśliwej miłości.
Newton, kiedy otrzymywał wreszcie rozwiązanie jakiego zagadnienia, tak był zawsze wzruszony, że nie mógł pracować dalej. Gay-Lussac i Davy, dokonawszy jakiego odkrycia, tańczyli po okoju w pantoflach na nogach. Archimedes pod wpływem radości, spowodowanej szczęśliwem rozstrzygnięciem zagadnienia, wybiegł goły na ulicę, wołając: eureka.
Wogóle silne umysły odznaczają się silnemi namiętnościami, nadają one żywą barwę ich ideom, które rozum wykreśla; jeżeli z biegiem czasu namiętności te uspokajają się, bledną, to dla tego tylko, że ustępują one jednej górującej żądzy sławy albo wiedzy. Ta przesadzona wrażliwość ludzi bardzo zdolnych lub genialnych jest przyczyną główną ich nieszczęść, zarówno prawdziwych jak i wymarzonych.
D’altre cose non dico, che son molte
Che sovèrchia dolcezza a morte mena
(Jak słodkiem jest jarzmo i łańcuch z jej białych ramion, zawieszonych na mej szyi, który rozerwać mogę z wysiłkiem śmiertelnym. Nie mówię o innych licznych wdziękach, których nadmierna przyjemność prowadzi do śmierci.
