żąc liczbę dusz wrażliwych, zwiększycie ilość dobrych i złych uczynków.”
Kiedy Alfieri pierwszy raz usłyszał muzykę, doznał wrażenia, według własnych słów jego „jak gdyby słońce olśniło oczy moje i uszy, potem przez czas pewien wpadłem w stan dziwnej ale przyjemnej melancholii; pomysły fantastyczne roiły się w mej głowie, mogłem wtedy pisać wiersze, gdybym wiedział, jak się to robi, i wyrażać uczucia, gdybym sam sobie zdawał z nich sprawę.“ Twierdzi on, podobnie jak Sterne, Rousseau i George Sand, że melodye muzykalne są najsilniejszym czynnikiem oddziaływania na duszę ludzką.
Corradi wykazuje (Memorie Ist. Lombardi 1878 r.), że wszystkie nieszczęścia Leopardiego i jego pessymizm były następstwem zbytniej wrażliwości i nieodwzajemnionej miłości, którą poznał w 18 roku życia. Rzeczywiście, filozoficzne poglądy Leopardiego przyjmowały mniej lub więcej ciemne zabarwienie, stosownie do stanu jego zdrowia, aż w końcu smutne usposobienie stało się u niego nałogiem.
Urquizia malował, wąchając zapach róży.
Sterne, po Szekspirze najgłębszy psycholog-poeta, pisze: Czytając dzieje naszych przodków, płaczę jak gdybym był widzem tych wypadków. Intuicya i wrażliwość są jedynymi środkami geniuszu. Wrażliwość jest matką tych zachwycających natchnień, które nadają najpiękniejsze barwy radości i nie każą żałować upojenia“ (List 20).
Wiadomo w jakiej niewolniczej zależności od kobiet, nie zawsze godnych tego ubóstwiania, przebywali Alfieri i Foscoli-Alfieri nie mógł jeść wcale tego dnia, w którym nie miał stosunków z kobietą. Wszyscy wiemy, że piękność Fornariny. i miłość dla niej były dla Rafaela źródłem natchnienia w malarstwie, ale rzadko kto zna ten fakt, że wzbudziły w nim również zapał poetyczny[1].
- ↑ Oto jeden z najbardziej erotycznych wierszy:
Quando fu dolce il giogo e la catena
De’ sui candidi bracci la col mio volte
Che sciogliendomi, io sento mortal pena,
