Strona:Leo Lipski - Niespokojni.djvu/154

 — O, tak, Rachmaninow to jest stary ptak-orzeł, jego twarz, gdy grał, stałem przy estradzie, jest twarzą konającego, twoją twarzą tej chwili, gdy mówiłem do ciebie, słyszałem, jak dyszy i syczy, jak ty. I miałem ochotę wtedy, słusznie, i innym razem też, bogom za to dzięki, wyć, i wyłem, i teraz też, gdy liżę twoją nogę, gdy zlizuję z niej morską sól, należy próbować wszystko wargami, mieszać w sobie i ciebie, i to, gdy pewnego dnia pójdziesz, i Russela, i czarną Anderson, i brzuch mojego psa, i rzeczy, których nie znam, i wtedy...
 Zobaczyła jego wywrócone oczy i połyskujące białka.
 Powiedziała:
 — Jesteś komediant. Mimo to kocham cię.
 — Jestem nim też.

 — Leżymy jeszcze na dnie morza?
 — Ja tak, a ty nie.
 — Popatrz, woda jest intensywnie niebieska, cytrynowo-żółte światełka na czułku tej żabnicy, a tu ryba bez własnych świateł. Przechodzimy w gęsty kolor turkusowy, kałamarnica o bladoniebieskich i bladozielonych światłach.
 — Przestań. Ty nie masz tak prawa mówić.
 — Dlaczego?
 W tej chwili zadzwonił telefon.
 — Psia krew.
 — Do cholery.
 Telefon dzwonił długo, bardzo długo. Potem przestał.
 — Oto ryba mająca tylko oświetlone zęby, a między nimi czarna przestrzeń, stada srebrnych ryb, ryby leżące we wnękach koralowych, latające mięczaki koloru starego złota...