Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/183

lji — przyjechał wczesnym rankiem do Luciennes książe de Brissac, dziwnie podniecony. Oczy błyszczały mu weselem. Na twarzy wykwitły rumieńce.
 — Co się stało? — spytała pani Dubarry.
 — A to, że przyjechałem panią porwać... do Paryża. Powóz mój czeka. Jedziemy!
 — Toć książę wie, że... wyrzekłam się Paryża dla Luciennes.
 — Dziś musi pani tam być...
 — Dziś, kiedy tłum święci swoje zwycięstwo nad monarchją?
 — Nie!... dziś, kiedy brata się cały naród francuski pod przewodem króla!
 — Nic nie rozumiem!
 — Niepotrzeba rozumieć... Trzeba czuć!... Król pogodził się z narodem. Więc powiedziałem sobie: „stary ośle! pocóż dręczyć się będziesz, ścigając mary przeszłości i dąsając się na swój czas, który chyżo biegnie naprzód. Król pogodził się z narodem — zatem i ty, sługa Monarchy, winieneś być z królem i narodem!“ Oto, co powiedziałem sobie i zapragnąłem ten dzień świąteczny spędzić z panią. Warunki zmieniły się — stare zakazy upadły — bramy Paryża stoją znów otworem dla Ciebie.
 — Czy książę nie łudzi się? Wszakże tam nas nienawidzą!
 — Nienawiść prysła!... Czy uwierzy pani, że widziałem na własne oczy księżne, pracujące na polu Marsowem razem z wyrobnikami, celem przygotowania tej imponującej uroczystości?...