Strona:Leblanc - Arsen Lupin w walce z Sherlockiem Holmesem.djvu/182

Pozostali tak nieruchomi. Milczenie ich połączyło, a łzy płynęły mniej obfite.
 — Tak pragnąłem uczynić cię szczęśliwą — szepnął.
 — Jestem szczęśliwa.
 — Nie, — bo płaczesz... Twoje łzy mi pokoju nie dają, Klotyldo...
 Pomimo wszystko dała się ująć dźwiękiem tego głosu kochającego, słuchała chciwa nadziei i szczęścia. Uśmiech rozjaśnił jej twarz, ale uśmiech tak smutny jeszcze!
 — Prosił ją:
 — Nie bądź smutną, Klotyldo, nie powinnaś być smutną. Nie masz prawa do tego.
 Pokazała mu swe ręce białe, delikatne, miękkie i rzekła poważnie:
 — Dopóki te ręce będą memi rękami, będę smutna, Maksie.
 — Ale czemu?
 — One zabiły.
 — Cicho! Nie myśl o tem!... — zawołał Maksym. — Przeszłość umarła. Przeszłość się nie liczy.
 I całował te długie, blade ręce, a ona patrzyła na niego z uśmiechem coraz jaśniej-