Strona:Kowalowa góra. Na widecie.djvu/019

 — I hukniem, panie: „Kują młoty“!
 — Brawo! — zawołał Różyc. — Znać dobrą w tobie krew.
 — Jak ojciec wasz? — zapytał Jarema.
 — Czeka jutro ciebie... Bywaj, stary!
 Podniósł się duży słup pyłu i młody Różyc zniknął z przed oczu kowala.
 Pół wieku ubyło dziadowi — dumny był, szczęśliwy był, że nie kto inny dłoń przyłoży do ślubnego podarunku dla narzeczonej wnuka pana Kazimierza.
 Zaszedł do kuźni i miechy spróbował... Jak wściekłe dęły. Młot ujął — lekki mu się wydał jak piórko. Dźwignął dużą sztukę żelaza, aż się Maryna zdziwiła powrotnej kowala sile.
 — Lampa, lampa, waćpani! — rzekł stary. — Nagotuj czystą koszulę a gromnicę... i obraz świętego Mikołaja...
 Maryna zawiodła...
 — Nie płacz, stara; nie wiekować nam przecie na ziemi!
 — A co ja pocznę bez ciebie, sierota biedneńka?...
 — Za mną pójdziesz!...