Strona:Kowalowa góra. Na widecie.djvu/020

 — Gdybyż?...
 — Pójdziesz!
 Zapaliło się światło w małżeńskiej izbie kowala, staruszkowie uklękli przed obrazem i modlili się o śmierć wspólną.
 Na drugi dzień, o świcie, niewidziany oddawna gość we wsi się pojawił.
 — Jarema! — zawołali zdziwieni włościanie.
 — Do dworu poszedł! — szeptali, gdy znikł im z oczu.
 Ten i ów udał się na zwiady, ale nic pewnego powiedzieć nie umiał.
 Jarema zabawił długo w zamkniętym pokoju dziedzica, kredensowy chłopak słyszał rozmawiających głosów kilkanaście... Mówiono szeptem, z czego rad nie był podsłuchujący chłopiec.
 Po paru godzinach stary kowal dwór opuścił, w połowie wsi zatrzymali go ludzie.
 — Kowalicha żyje?
 — Oj, oj!
 — A co was przygnało?
 — Jenteresa własne.
 — We dworze? ha?
 — Ano!... tak wypadło!