Że los jednaki nas łączy, nie wiemy,
Bo Zeus kobietę głównym złem uczynił,
Niestargalnymi nas spętał węzłami.
Stąd też i Hades przyjął tych, co w boju
Oddali kiedyś życie za kobietę
(tłum. J. Danielewicz)
Ale w tym samym utworze (w. 83–93) spotykamy też opis jedynego według poety pozytywnego typu kobiety:
Ostatnia z pszczoły powstała. Szczęśliwy
Kto taką pojął — jedyną bez skazy.
Przy niej rozkwita i rośnie majątek.
Kochana, z mężem kochanym, starości
Dożywa w gronie pięknych, sławnych dzieci.
Wśród wszystkich kobiet ona się wyróżnia
I wdzięk rozlewa wokół siebie boski.
Nie lubi siedzieć wśród kobiet, gdy one
Zaczną o sprawach Afrodyty gadać.
To najmądrzejsze i najlepsze żony,
Jakim mężczyznom Zeus w darze użycza.
(tłum. J. Danielewicz)
I jeden taki ideał kobiecych cnót w pojęciu Greków spotykamy wśród bohaterek cyklu trojańskiego. Była nią żona Odyseusza — Penelopa, wcielenie kobiecej wierności, wzór, który utrwalił się w literaturze i sztuce antycznej wieków następnych, daje też świadectwo istocie stosunku Greków do kobiet. Odyseusz, król wyspy Itaki, wyruszając wraz z innymi Achajami na wyprawę przeciwko Troi, został w domu żonę Penelopę z malutkim synem Telemachem. Wojna trojańska według legendy trwała trwała dziesięć lat i ci z wodzów achajskich, którzy ją przeżyli, wrócili do opuszczonych domów, jedni wcześniej, inni później, zależnie od pomyślności wiatrów, przychylności bogów i przygód w podróży powrotnej. W każdym razie były to powroty w stosunkowo niedługim czasie poprzedzone zwykle wieścią o ich losach i drogach powrotu. Towarzysze wyprawy, a nieraz przychylni bogowie dbali o to, aby rodziny dowiadywały się jak najprędzej co się dzieje z ich najbliższymi w drodze powrotnej po ciężkich trudach wojny trojańskiej. Tylko Odyseusz nie wracał długo, Penelopa i jego ojciec Laertes wiedzieli jedynie, że przeżył wojnę, ale przez dziesięć długich lat
