Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/246

— 240 —

nie mogła pani widzieć, że jadę, gdyż z tego okna drogi, którą przybyłem, nie widać.
 — Zrobił nam pan prawdziwą niespodziankę.
 — Jakto? niespodziankę? Przecież pani wiedziała, że przyjadę.
 — Tak, ale już traciłam nadzieję. Siedem dni, takich długich, samotnych, nudnych, szkaradnych! To straszna rzecz!
 — Śpieszyłem; niech mi pani wierzy, żem śpieszył, ale tyle miałem do czynienia. Jedno, drugie, dziesiąte, a wie pani przecie, że naszym adwokatom nie pilno. Co ich to obchodzi, że ktoś się śpieszy, albo że tęskni, albo że... przez okno wygląda. Czy naprawdę tak było?
 — Widział pan własnemi oczami.
 — I codzień tak?
 — Codzień.
 — Przez wszystkie siedem dni?
 — Panie, pokłócimy się.
 — Dobrze, ale z warunkiem...
 — Proszę!
 — Że zaraz po kłótni będzie zgoda. Ja panią przeproszę, pani mi przebaczy, poda rączkę.
 To mówiąc, ujął jej rękę i całować ją zaczął.