Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/32

— 28 —

 — Ja — rzekł, kłaniając się żyd — patrzę, czy tu nie ma starszego pana z Woli.
 — Nie ma, a na cóż ci on potrzebny?
 — On mnie? Ja myślę, że ja jemu mogę być prędzej potrzebny...
 — Podobno ty wszystkich doskonale znasz, wiesz ile kto ma, ile wydaje, co wart jego majątek? Czy to prawda?
 — Dlaczego nie ma być prawda? Żebym ja tego nie wiedział, to nie byłbym faktorem ale szewcem, albo krawcem.
 — Co myślisz o panu Letkiewiczu?
 — Co ja mam o nim myśleć? W tej chwili nic nie myślę, bo inne pomyślenie mam. Mówiłem, że szukam starszego pana z Woli. On mi zawraca głowę trochę z rzepakiem i sto par także ma ochotę sprzedać.
 — Niech sprzedaje: owszem, będzie większy ruch, ale Aronku, kręcisz, nie odpowiadasz na nasze zapytania względem...
 — Względem pana z Pisanki. Co tu dużo odpowiadać? To jest porządny pan z nim można handlować.
 — Tak, tak, wy lubicie handlować z bankrutem, to wiadoma rzecz.
 — Kto panom powiedział, że on bankrut jest?
 — Sprzedają mu przecież folwark...
 — Ja o tem nie słyszałem.
 — Ogłoszenia są.