Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/31

— 27 —

 — Dyabli go nie wezmą — odezwał się milczący dotąd jegomość w okularach — to jest, panie tego, kot; z trzeciego piętra go zrucić, na pazury spadnie i nic mu się nie stanie... chociaż trzeba przyznać, że się w ostatnich czasach trochę zaszłapał.
 — Z jakiej przyczyny, dotyczas bo stał nie źle...
 — Co wy mówicie: nie źle stał. Ot, wiązał koniec z końcem, jedno urwał, aby drugie załatać, ale któż temu winien?
 — Pan coś wiesz, panie mecenasie?
 — Może i wiem, ale to nie racya, żebym wam powiedział...
 — Ma chyba jakieś wydatki na boku...
 — Bagatela! Nieśmiertelne cherchez la femme.
 — Chłop przystojny.
 — Ale i żonę ma piękną. Nie prawda, doktorze?
 — Za piękna, stanowczo za piękna.
 — Jak to rozumieć?
 — Zdrowa panie, jak samo zdrowie. Gdyby takie były wszystkie, ładniebyśmy wyglądali!
 — Zaintrygowaliście mnie. Nie, trudno w to uwierzyć.
 — A jednak...
 — Licho go wie zresztą. Patrzcie-no, idzie Aronek, ten wszystko wie; co było, co jest, co będzie, ile kto ma groszy w kieszeni. Aronek! chodź-no, co tu robisz, kogo szukasz?