Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/26

— 22 —

 — Czy przyjąłbym pomoc. Wyraźnie to mówię.
 — Dobrze, że mnie o tem uprzedzasz, bo mogłabym była narazić się na przykrość.
 — Niech cioteczka przyzna, że takie niebezpieczeństwo było od niej bardzo dalekie.
 — Bardzo, albo nie bardzo... zdaje mi się jednak, że będąc w twojem położeniu, nie mogłabym zdobyć się na humor, tak jak ty, i żartować w chwili... bardzo poważnej.
 — Więc cóż mam robić, moja ciociu, płakać, czy życie sobie odebrać?
 — Człowieku, co mówisz?! Życie sobie odebrać! a żona, dzieci...
 — To też nie myślę o rewolwerze, ani nie pogrążam się w otchłań rozpaczy.
 — Ale dlaczego się nie martwisz? Jak możesz się śmiać w takiej chwili? Ja, przyznam się szczerze, wstydziłabym się ludziom pokazywać, gdyby mój majątek miano sprzedawać.
 — W takim razie dużo ludzi musiałoby z domu nie wychodzić.
 — Ale ostatecznie jakże to będzie?
 — Ratuję się jak mogę.
 — A jeżeli się nie wyratujesz?
 — To folwark sprzedadzą.
 — I co w takim razie, co wtenczas, gdzie podziejesz żonę, co zrobisz z dziećmi?
 — Na to jestem mężem i ojcem, żebym o tem myślał. Dajmy pokój tej rozmowie. Cioteczka gniewa się i rozdrażnia niepotrzebnie,