Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/25

— 21 —

 — Ja się rozmyśliłam, nie pojadę dziś, każę wyprządz, zostań u mnie na śniadaniu.
 — Ciociu, śpieszę się.
 — Kwadransik. Chciałabym z tobą pomówić.
 — Jestem na usługi kochanej cioci.
 — Bo to, widzisz mój kochany, ludzie są ludźmi, cudze sprawy zajmują ich bardziej, niż własne, stąd też plotkarstwo kwitnie. Szczególniej nasze miasto z tego słynie.
 — Tak mówią...
 — I tak jest w istocie; oto na przykład, w tych dniach, zajmowano się bardzo tobą...
 — A cóż mi to szkodzi?
 — Zawsze niemiło. Mówiono na przykład, że jesteś w złych interesach, że folwarczek twój wystawiono na sprzedaż...
 — To proszę cioci, nie plotka, ale prawda.
 — Nie może być?!
 — Rzeczywiście... Czy moje interesa majątkowe są w opłakanym stanie, to inna kwestya; że zaś Pisankę wierzyciel chce sprzedać — to fakt.
 — I ty mówisz o tem tak spokojnie, tak cię to nic nie obchodzi? Bardzo, bardzo się dziwię. Mnie nie wspomniałeś nic, obcy ludzie mi powiedzieli.
 — Kochana ciociu, na cóż miałem mówić, pomódzby mi ciocia nie pomogła, a jeszcze wielka kwestya, czy przyjąłbym pomoc.
 — Co?