Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/125

— 121 —

od łez, matka jej wzdychała bez ustanku, ojciec zamyślał się, i... milczał.
 Gdy przyniesiono wezwanie z sądu, ubrał się, wziął laskę i kapelusz i, nic nie mówiąc, skierował się ku drzwiom.
 — Dokąd idziesz mężu? — spytała pani Zenobia.
 — Ratować się — odrzekł, — zdaje się, że w tym domu adwokat mieszka... może on co poradzi, chociaż... jakaż tu rada?
 Panna Jadwiga, po wyjściu ojca, zwróciła się do matki z zapytaniem.
 — Mamo — rzekła, — co wy ukrywacie przede mną? Dlaczego ja nie wiem co wam dolega?
 — Zmartwienie, moje dziecko, zmartwienie ciężkie... Zły człowiek zgubić nas chce...
 — Zgubić?
 — Tak zrujnować nas; pozbawić ojca zarobku...
 — Alboż to można?
 — Widać, że można, skoro...
 — Ale kto on jest, dlaczego ma takie zamiary? co zawiniliśmy względem niego?
 — Właściwie — nic...
 — Nie powie mi mama jego nazwiska?
 — Znasz dobrze tego człowieka... pan Wacław!
 — Ach, więc to on?...
 — Nie będę ukrywała dłużej — on chce żebyś została jego żoną, my zaś przymuszać cię nie możemy — stąd zemsta...