Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/110

— 106 —

Antonim tak swobodnie i wesoło, jak gdyby znali się od dawna...
 On zapytał jej półgłosem, wskazując wzrokiem na pana Wacława.
 — Kto jest ten pan?
 — Nazywa się...
 — To wiem; ale chciałem wiedzieć czy jaki kuzyn państwa?
 — Nie, dawny znajomy rodziców...
 — Sądziłem, że wujaszek pani.
 — Wolałabym, żeby tak było — odrzekła.
 — Dlaczego?
 — Dlaczego... albo ja wiem... Zdaje mi się, że dobrze jest mieć wujaszka; zresztą w tej roli byłby może zajmujący, w innych bowiem jest niemiłosiernie nudny...
 — A jakież on role ogdrywa?
 — E, pan chce wiedzieć za wiele; na co to ciekawość?
 — Przepraszam panią, jeżeli to tajemnica, to już nie zapytam więcej...
 — Bo widzi pan, on czasem bywa taki śmieszny — ale dajmy mu pokój. Dlaczego pan tak dawno u nas nie był?...
 — Wie pani, że tylko w święta jestem wolny i to nie zawsze, a gdy upragnione święto nadejdzie, to przedewszystkiem muszę je matce poświęcić. Ona nacieszyć się jeszcze nie może, z tego, że jesteśmy razem, po tylu latach rozłączenia, więc radaby ciągle mieć mnie przy sobie.