Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/320

 — Słucham pana?
 — Wróćmy do poprzedniej rozmowy.
 — Do kwiatów?
 — Nie — do miłości.
 — Co pana miłość dziś tak uparcie prześladuje?
 — Istotnie... prześladuje mnie ona...
 — Gotowam przypuścić że się pan zakochał. W jednej starej książce czytałam o takim samym panu Alfredzie, który...
 Tu przerwała i pytający wzrok na Alfreda rzuciła.
 — Czemu pani nie kończy? Który co zrobił?
 — Boję się obrazić porównaniem.
 — Zapewniam panią że się nie rozgniewam.
 — Który ciągle tylko wzdychał, ale to tak wzdychał, że aż zzieleniał biedak... więc może i pan jest w podobnem położeniu?
 — Niestety, panno Klaro, zupełnie w takiem samem.
 Klarunia spojrzała mu w oczy.
 — Panno Klaro — szeptał zbliżając się do niej — ja nie mam chwili spokoju... wszystkie moje myśli, wszystkie marzenia pochłonęło jedno tylko uczucie... a to uczucie było mi zupełnie obcem aż dotąd, dopóki nie przyjechałem w te strony... Ja kocham, ja tak bardzo kocham!... Panno Klaro nie patrz na mnie tym zdumionym wzrokiem, czyż nie odgadłaś dotychczas, czy nie