Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/273

 — A co pan zwykle robi? — zapytała bez żadnej złej myśli.
 — Kiedy?
 — No, wtenczas kiedy pan nie wypoczywa.
 — Ciągle mam czas zajęty...
 — Poświęca się pan zawodowi jakiemu?
 — Właściwie nie, lecz wizyty różne... tyle znajomości... ciągle się jest na nogach...
 — Tylko tyle?
 — Jakto... tylko tyle? a nawzajem, jeżeli wolno zapytać, co też pani robi?
 — Dotychczas się uczyłam.
 — A teraz?
 — Od pół roku już nie — jestem teraz bardziej zajęta w domu.
 — Krzyżową robótką? — spytał.
 — Czasem, ale to bardzo rzadko, o tyle, o ile zajęcia przy gospodarstwie pozwalają.
 — Pani się sama tem trudni?
 — Tak, panie, dziadzio powiada że każdy powinien mieć swoje zatrudnienie, gdyż nie godzi się darmo jeść chleba. Ja mam pod swoim zarządem gospodarstwo nabiałowe i ogród. Pierwsze wypraktykowałam przy cioci, drugiego nauczył mnie sam dziadunio. Jak pan kiedy przyjedzie w dzień, pokażę panu mały treibhaus, inspekta i szkółkę.
 — Więc pani sama kopie i sieje to wszystko?
 — Nie; mam ogrodniczka i najmuję ludzi, ale jeżeli najemnik nie wie jak trzeba co zrobić dokładnie, to sama mu pokażę i nauczę go.